Muziek is datgene wat een groot deel van de Roma gemeenschap definieert.
Met de stille teloorgang van deze muziektraditie gaat het verlies van culturele bagage gepaard. Met het verdwijnen van de muziek verdwijnt ook de stem en identiteit van een kwetsbare bevolkingsgroep in ons land.
De overdracht en ontwikkeling van dit muzikale erfgoed kwam reeds onder grote druk te staan tijdens WOII wanneer een groot deel van de Roma gemeenschap werd gedeporteerd en vervolgd. Met hen ook de muziek die enkel in de hoofden en harten van deze gemeenschap leeft.
Tijdsgebrek door economische druk en andere aspecten van het hedendaagse leven maken het moeilijk deze traditie verder te zetten. Een plekje veroveren op de arbeidsmarkt gaat niet meer met viool of gitaar in de hand.
Onder streng toezicht van de hele familie je muzikale talent ontwikkelen is niet meer aan de orde. Samen musiceren met de hele bende wordt noodzakelijkerwijs gereduceerd tot zon -en feestdagen. Wat voorheen een logisch gevolg was van het samenleven in nauw familieverband in woonwagens, wordt nu een lang vervlogen utopie voor menig Roma muzikant. Met andere woorden, het is verre van evident om deze traditie levende te houden.
Nochtans kan het doorgeven van deze muziektraditie een sleutel zijn tot verschillende integratiemogelijkheden. Het in stand houden van de identiteit van deze gemeenschap door hun muziekcultuur te erkennen en ondersteunen is er een van.
Dat wij als twee niet Roma deze muziektraditie leren, kan aanleiding geven tot het verbinden van de Roma en niet-Roma gemeenschap.
De Roma gemeenschap is een van de meest gesloten gemeenschappen. Het is een groep die maar moeilijk wordt begrepen en geaccepteerd in de Belgische maatschappij.
Muziek is een van de weinige raakvlakken die wij als niet-Roma kunnen hebben met hun cultuur.
Deze kunstvorm is toegangskaartje bij uitstek voor ons om hun cultuur te leren kennen. Die kennis kan dan weer gebruikt worden in projecten rond integratie en culturele uitwisseling.
