In het tweede deel van het drieluik over woonwagenbewoners groeven we dieper in de materie. Kim Janssens vertelde over de stem van het Minderhedenforum en het recht op wonen op wielen. Als kers op de taart nog enkele getuigenissen.
IN EEN HUIS VOEL JE JE OPGESLOTEN
“Woonwagenbewoner zijn, dat gaat om het samenzijn. Ik heb zelf drie volwassen kinderen, maar ik zie hen elke dag. Mijn zoon staat een beetje verder op het terrein, mijn ene dochter staat bij mij op het perceel, mijn andere dochter woont bij haar partner op het terrein. ’s Morgens voor zij de baan op gaan, komen zij nog een kopje koffie drinken, ’s avonds springen zij nog even binnen. Ik zie mijn kleinkinderen van dichtbij opgroeien. Het gaat om dat gevoel van samenhorigheid. En het gevoel van vrijheid. Dat zit diep in onze cultuur. Weten dat je kunt vertrekken als je dat wilt. Velen van ons willen niet in een huis wonen. Er zijn er die het proberen. Mijn dochter heeft het geprobeerd, maar het is niet gelukt. In een huis voel je je opgesloten. Dat begrijpt de buitenwereld niet. De negatieve ideeën rond woonwagenbewoners zijn er nog altijd, tot ze je leren kennen. In mijn cursus bloemschikken heb ik twee jaar gewacht voor ik de burgers verteld heb dat ik een woonwagenbewoner ben. ‘Waarom heb je dat niet eerder gezegd?’ vroegen ze. Wel, kijk maar naar de hetze onlangs rond dat blonde meisje dat door ‘zigeuners’ zou zijn meegenomen… Het idee dat wij niet te vertrouwen zijn, zit diep. Er is wel wat veranderd. Wonen op een vast terrein heeft een groot verschil gemaakt. Wij konden grotere chalets met meer comfort zetten, verplaatsbaar, dat wel. Maar er zijn nog altijd te weinig plaatsen. Wij wachten nu op de renovatie van ons terrein in Deurne. Het is dringend. Er zijn veel dubbelstaanders op de percelen en een zestal gezinnen staat gewoon illegaal aan de rand van het terrein. De kinderen worden groter en beginnen ook aan een eigen plek te denken. Het stadsbestuur luistert niet naar wat wij willen, meer nog, het wil op dit moment niet eens praten. Terwijl wij toch weten hoe wij willen wonen. Veel woonwagenbewoners worden er moedeloos van. Een grote groep bij ‘Ons Leven’ heeft afgehaakt. Zij hebben geen zin meer om te praten met burgemeesters die nadien hun goesting doen. Ik vind dat je je moet blijven inzetten.”
GODELIEVE HOES, zelforganisatie Ons Leven
VECHTEN VOOR EEN PLAATS
“De subsidies voor terreinen zijn er, maar gemeenten gebruiken ze niet. Ik heb onlangs nog de minister aangeschreven, met de vraag om gemeenten dan maar te verplichten. Ik heb zelf acht jaar moeten vechten voor ons terrein in Aalst. Acht jaar van brieven schrijven naar de burgemeester en op deuren kloppen en vergaderen en actie voeren. Ik ben toen ook in scholen gaan spreken, met jongeren. Informatie geven over onze cultuur, dat opende deuren. Voor we dat terrein kregen, heb ik zeventien jaar onder een brug in de stad gestaan. Het adres daar stond zelfs op onze identiteitskaart. Gelukkig, want daardoor konden wij de stad dwingen om ons een terrein te geven, want eerst wilden ze gewoon dat wij zouden vertrekken, zonder alternatief. Wij wonen hier nu aan een drukke weg, met aan de ene kant de spoorweg en aan de andere kant het containerpark. Op zaterdag, wanneer de kinderen buitenspelen, is het hier een af- en aanrijden van auto’s. Maar wij moesten nemen wat ze gaven. Dat is nu ook zo voor een derde terrein: er worden sociale woningen gebouwd, met daaraan een terrein voor woonwagens. Het is een terrein voor 10 gezinnen en op de wachtlijst staan er nu al 24. Maar ook deze keer wordt ons niet gevraagd hoe wij dit terrein zien. Ik zou liever een terrein apart hebben. Want als we dicht bij burgers wonen, zijn er altijd klachten van omwonenden. Pure vooroordelen. Ook nu ligt alles stil door de klacht van één buurtbewoner. Wij wonen gewoon in woonwagens. En dat willen ze niet. ‘Jullie moeten je integreren’ zeggen ze dan. Wij zijn Belg. Wij spreken Nederlands. Onze kinderen gaan naar school. Wij werken. Wij zijn geïntegreerd!”
MARIA ‘MORENA’ LEIMBERGEN, Aalst
Met weeral erg veel dank aan Kim Jannssens en het Minderhedenforum om ons deze getuigenissen te bezorgen.
COLOFON
Deze tekts komt uit een brochure van Minderhedenforum vzw Redactie en maakt deel uit van een reeks brochures over de basisstandpunten van het Minderhedenforum. Het Minderhedenforum vertegenwoordigt etnisch-culturele minderheden en geeft ze een stem. Benieuwd naar de andere brochures uit deze reeks? Vraag ze op bij:
MINDERHEDENFORUM Vooruitgangsstraat 323/4 1030 Schaarbeek info@minderhedenforum.be 02 245 88 30 www.minderhedenforum.be
In het volgende deel vertel ik u graag zelf weer over de link tussen muziek en woonwagencultuur.
Moesten jullie helemaal gebeten zijn door het onderwerp: Kim Janssens schreef onlangs ook een zeer interessant boek over de plek van woonwagenbewoners in Vlaanderen : "Een leven lang opgejaagd." Dat kan je bestellen bij het Minderhedenforum zelf of via uitgeverij Lannoo.
Comments